Via Mosana: Visé (B) - Rocroi (F) | 192km

Via Mosana: 192km

16.07.2015 Visé - Luik

We leggen de lat weer iets hoger, de nieuwe route is de Via Mosana/Jakobsweg richting Namen, een oude pelgrimsweg in het Maasgebied door Wallonië, door Franstalig België dus. Vandaag vanaf aansluitpunt Visé naar Luik, een kleine 20km. Het eerste stuk loopt mooi stroomopwaarts langs de Maas, maar waar is die brug over het Albertkanaal, de getekende route op mijn kaart klopt in elk geval niet, want die brug blijkt er, na navraag bij een alleraardigst gezin, niet te zijn, dus ik mag een flink stuk terug naar een andere brug en moet even een eigen route uitstippelen tot ik de aansluiting weer gevonden heb. Uiteindelijk blijkt dit wat betreft de route vandaag de enige hick-up, de rest klopt wel. Wel erg industrieel allemaal, niet bepaald de mooiste omgeving. Het is wel duidelijk waarom wij Nederlanders hier massaal snel voorbij rijden op weg naar het zuiden. Toch moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat het oude centrum van Luik aardig is om een keer gezien te hebben. En ik was bijzonder onder de indruk van het treinstation, totaal niet passend in het stadsbeeld, maar werkelijk een geweldig mooi en strak design. Overigens heb ik hier tig keer de weg moeten vragen, want ik mocht dan de route van vandaag bij me hebben, ik had er geen rekening mee gehouden dat ik nog even een kilometer of wat verder naar het station mocht wandelen, waar ik geen kaart van had en waar mijn telefoon me vandaag volledig in de steek liet. Gelukkig kan ik me aardig verstaanbaar maken in het Frans, station gevonden en de trein stond klaar voor vertrek. Perfecte timing.

23.09.2015 Luik - Tilff

Onder het motto -je kunt maar beter starten met het waarmaken van een droom dan het bij een droom laten of uitstellen tot later- ben ik gisteren mijn pad vervolgd met ooit het einddoel Santiago de Compostella (SP). Lange termijnplanning zullen we maar zeggen, want ik zal vast niet voor 2025 aankomen. Eerst maar eens richting de Franse grens. Elke kilometer is er 1 dus in etappes onderweg, gisteren van Luik naar Esneux, 25km, maar wat een beproeving. Dat was toch wel even anders dan de Limburgse heuvels. Sterker nog, ik heb mijn etappe na 17km in Tilff gestaakt en ben daar op de trein gestapt naar Esneux. Het was even mentaal omschakelen om mijn doel bij te moeten stellen en de lat even iets lager te leggen, maar het voelde helemaal ok. Het is ten zuiden van Luik trouwens wel mooi, niet zo armoedig als aan de noordzijde. Steile hellingen, veel bos en het uitzicht bovenop wordt beloond om uiteindelijk steil af te dalen naar het riviertje de Ourthe. En in de tussentijd veel ideeën opgedaan waar ik weer verder mee mag. En volgende keer natuurlijk alsnog naar Esneux.

06.10.2015 Tilff-Esneux - Saint-Severin

Vandaag vroeg vertrokken voor een nieuwe dagetappe in Wallonië, 24km voor de boeg. Eerst naar Esneux, een mooi plaatsje aan de Ourthe. Ik kan echter de markering niet vinden en het kaartje in het boekje is niet bepaald optimaal. Op goed gevoel gestart en het blijkt de juiste route. Ik neem wel even een shortcut naar Esneux, zodat mijn route vandaag geen 30km wordt. Vanuit Esneux loop ik verder naar Saint-Severin. Veel asfalt vandaag, dat loopt in elk geval lekker door, tenminste, als je niet van je sokken wordt gereden door het tegemoetkomende verkeer en in de berm moet springen. Bovendien veel en lang stijgen vandaag en bochtenwerk. Hoe dan ook, het is vandaag echt heel mooi onderweg. De herfst heeft duidelijk zijn intrede gedaan, de kastanjes vallen je om de oren en de herfstkleuren worden steeds meer zichtbaar, erg mooi. Voordat ik Saint-Severin in loop passeer ik enkele dorpjes, waar werkelijk niemand thuis lijkt te zijn of binnen zit bij een haardvuur, althans ik ruik wel heel veel brandhout vandaag, er heerst in elk geval een serene stilte. Na een kleine 5 uur lopen arriveer ik in Saint-Severin, wederom een heel mooi plaatsje. Maar ja, nu nog terug zien te komen bij mijn auto. De bus blijkt in elk geval net weg. Al snel kom ik erachter dat de volgende bus pas 2 uur later gaat. Ik loop het dorpje uit naar de Rijksweg in de hoop daar een andere bushalte te treffen. Maar liefst 4 haltes bij een rotonde, voor elke richting 1 zullen we maar zeggen, maar helaas geen bus die eerder gaat. Mmm, hoe ga ik dat oplossen, want ik had inmiddels ook achterhaald dat het me 2 uur zou kosten om terug bij mijn auto te komen. Op het moment dat ik bedenk ergens een taxi vandaan te toveren stopt er prompt een auto met de vraag waar ik heen moet. Ik leg het uit, een alleraardigste local uit de buurt brengt me naar mijn auto, in 20 minuten, dat scheelt mooi tijd. Hij blijkt eveneens een fanatieke wandelaar, hardloper en trailrunner te zijn. Een geheel onverwachte ontmoeting uiteindelijk, een heel leuk gesprek en een ervaring rijker, En het scheelde mooi 2 uur wachten en nog eens 2 uur met het OV. Al met al een geslaagde wandeldag.

14.11.2015 Saint-Severin - Huy

Het is voor een zaterdag nog bijtijds en donker als ik vertrek voor eindelijk weer een wandeletappe op mijn monstertocht naar het zuiden. De afgelopen weken zijn door mijn nieuwe studie enerverend, vol nieuwe indrukken, ervaringen en ben ik ondergedompeld geraakt in een nieuwe wereld, dus eindelijk weer een dag voor mijzelf om op te laden is zeer welkom. Op naar Wallonië. De eerste hick-up heb ik al bij Eindhoven, de A2 naar het zuiden blijkt afgesloten. Oké, prima, ik ga echt niet via Venlo omrijden, dus bij Valkenswaard eraf. Dat blijkt een gouden greep want het kost me via Hasselt slechts 10 minuten extra reistijd. Waar onderweg regen voorspeld wordt, zet ik mijn eerste stappen vanaf mijn laatste eindpunt, Saint-Séverin, in een waterig zonnetje. En daar loop ik dan weer, als Nederlandse, in Franstalig België, met een Duits routeboekje, onderweg naar mijn tussendoel, de Franse grens. En dan loop je en wat denk je dan? Vaak denk ik niet eens zo heel veel en loop ik vooral en neem ik de omgeving in mij op. Vandaag is dat toch anders. Het eerste stuk overdenk ik de aanslagen in Parijs. Zoveel niet te bevatten wreedheid, zo veel geestelijk onvermogen. Ik denk aan de kwetsbaarheid van een grote wereldstad als Parijs, de diversiteit aan mensen die er wonen met een diversiteit aan religies, allemaal unieke mensen zoals jij en ik, die collectief lijden. Dat collectieve lijden lijkt ook tot een soort saamhorigheid te leiden. Misschien mag dat dan een heel klein lichtje zijn in donkere tijden? Dat die verbindingen kracht geven. In de tussentijd passeer ik het ene na het andere schilderachtige dorpje, ik ruik er voortdurend allerlei houtvuurtjes, het is er rustig en vredig, nagenoeg niemand is buiten. Ik hou van die stilte. Na een lang stuk op een plateau te hebben gelopen, mag ik de afdaling inzetten, dat is echter van korte duur, we gaan weer lekker even stijgen, naar een nieuw plateau. De herfst laat zijn bladeren verder los, een krachtige, koude wind waait over het plateau, gaat het dan toch eindelijk kouder worden? Het zou tijd worden. Ik loop door richting Huy, mijn einddoel van vandaag. Huy komt snel in zicht, dat wil zeggen, de witte wolken uit de kerncentrale. Huy zelf blijkt in het dal te liggen en dat gaat gepaard met een wel hele steile afdaling, zo stijl dat mijn voeten in mijn bergschoenen naar voren schieten. Het is het beroemde weggetje uit wielerronde De Waalse Pijl. Ben ik even blij dat ik mag afdalen, de daling ligt tussen de 10 en 17%, een hoogteverschil van 100 meter overbruggen in een wel hele korte tijd. Ik moet er niet aan denken dat ik hier met een racefiets omhoog moet. Huy zelf is een heel mooi plaatsje met een prachtige citadel aan de Maas. Een kleine 20km gelopen vandaag, bestemming bereikt! Nu nog terug zien te komen bij mijn auto. Een dame bij het toeristenbureau legt mij uit welke bus ik moet hebben, waar ik moet overstappen en waar de bus vertrekt. 1 nadeel, deze gaat pas over 4 uur!!!. Dat doen we dus niet, voor het eerst in bijna 1000km neem ik een taxi terug naar mijn auto. Het leuke gesprek met de taxichauffeur levert me uiteindelijk 10 euro korting op, althans hij bood zelf een lager bedrag aan. Nu nog even 2 uur terug naar huis, en daar blijkt ’s middags een heerlijke appeltaart te zijn gebakken. Wat leuk en wat een verrassing! De volgende etappe gaat richting Namen, daarna buigen we echt af naar het zuiden, richting Dinant en de Franse grens. Mooie stukken in het vooruitzicht. Nu al weer zin in!

02.12.2015 Huy - Sclayn

Ofschoon het nog niet zo heel lang geleden was heb ik vandaag even een dagje vrijgemaakt voor een nieuwe lange afstandswandeling op de Via Mosana. En dat is even nodig… Mijn studie vraagt om een moment van bezinning. Als ik namelijk ergens voor kies, dan kies ik voor de volle 100% en ga ik er vol in. Ik wil namelijk bij voorkeur nu, direct en meteen kwaliteit leveren, en dat zit soms toch even in de weg.

22km heb ik voor de boeg om dat eens fijn te laten bezinken. Om er te komen valt nog niet mee, ik heb iets met wegafsluitingen namelijk. Onze Zuiderburen blijken de afslag richting Namen afgesloten te hebben. Of ik even richting de Ardennen wil rijden, de eerstvolgende afslag wil nemen, omdraaien en de file in wil rijden. Dat dacht ik dus niet, dus binnendoor, vertrouwend op mijn aangeboren richtinggevoel, dwars door Luik richting Huy en wat later dan gepland daar. Het is dan net licht. Het stadje aan de Maas ligt er troosteloos bij met het grijze weer en de motregen vandaag, maar daar heb ik eigenlijk nooit echt last van met een paraplu, goede bergschoenen en een warme jas. Hoewel, voor 1 december is die jas vandaag wel heel erg warm met 12 graden. Het doel voor vandaag, Sclayn, 22km verderop.

Binnen een kwartier gaan we stijgen, serieus stijgen, het pad doet niet onder voor een steil bergpad. Ik ben blij als ik boven ben. Achteraf blijkt dit de steilste klim voor vandaag, de rest is een aardige afwisseling van heuvels en dalen, soms even flink stijgen, dan weer recht omlaag. Langs velden en wegen passeer ik dorpjes, loop een flink stuk door een modderig en glibberig bos en het laatste stuk loop ik langs de Maas. In België is dat een regelrechte betonbak met een flinke stroming, de rivier bij mij thuis ziet er een stuk lieflijker uit. Wat ik elke etappe dat ik de Maas zie wel steeds denk is dat hetzelfde water over een aantal dagen ook hier, hemelsbreed 200km verderop, voorbij zal stromen. Ik vind dat wel een mooie gedachte, dat letterlijk alles zo voorbij stroomt. Mooi, zo’n simpele, natuurlijke metafoor.

Na een kleine 4,5 uur lopen heb ik Sclayn bereikt. Geen taxi of aangeboden lift vandaag, ik neem gewoon de trein terug naar Huy. De volgende etappe brengt me naar Namen, nog slechts 16km, daarna buig ik, na al het geslinger tot dusver, samen met de Maas, zuidwaarts af richting Dinant en de Franse grens. Vanaf Namen zijn dat nog maar 5 etappes.

29.12.2015 Sclayn - Namen

Wat een mooie dag was het gisteren. Joost en de kinderen hebben mij afgezet in Sclayn (mijn laatste stopplaats) voor een nieuwe wandeletappe op de Via Mosana. Ditmaal echt naar Namen, de hoofdstad van Wallonië. Slechts een kleine 20km heb ik voor de boeg. Wel even lekker na 3 kerstdagen met toch weer te veel eten en te weinig beweging. Jas ✔️ bergschoenen ✔️ gevulde rugzak ✔️, daar ga ik dan, meteen een steile weg omhoog, de Maas achter me latend, op naar het volgende dorpje. Een niet zo hele fijne weg, want er is geen voetpad en best veel verkeer dat de heuvel af komt razen. In de berm springen zo nu en dan, maar na een kwartiertje en een stijging van 8% mag ik al door een lieflijk dorpje, waar ik zowaar 2 Vlaamse wandelaars tref, die dezelfde route lopen. Zeer uitzonderlijk, want ik ben in heel Wallonië tot op heden nog geen enkele wandelaar tegen gekomen die deze route loopt. Maar aangezien ze de bewegwijzering vast niet voor mij alleen uitgezet hebben, ligt dat vast aan de tijd van het jaar en het feit dat ik meestal door de week loop. Mijn tempo ligt wat hoger, dus ze zijn al weer snel uit het zicht. Vandaag kom ik serieus pittige stukken tegen, sterk stijgen (8%), en soms nog sterker dalen (12%). Uiteindelijk is het een kwestie van verstand op nul en gewoon stap voor stap voorwaarts gaan. Hoe simpel kan het zijn. Wederom passeer ik hele mooie dorpjes, mooie opgeknapte huizen, soms nieuwbouw en geen enkele hetzelfde. Mooi vind ik dat, niet die afgemeten percelen en architectuur zoals in een gemiddeld dorp of Vinex wijk in Nederland. Tja, en soms zie je een huis of een stuk terrein waar het daarentegen een bende is, zoals wij dat ook niet kennen. Nog steeds die serene rust en stilte onderweg. Ik hoor slechts mijn eigen voetstappen. Maar na een flink stuk slingeren en extreme modder in een bos te hebben getrotseerd (ik zakte tot halverwege mijn schoenen weg) zie ik de Maas weer liggen en loop ik via een voorstadje het wat luidruchtigere Namen binnen. In de verte doemt hoog de citadel op. Wat een immense citadel en wat een mooie plek aan de Maas en de Sambre die hier in de Maas uitmondt. De moeite van een bezoek waard. Ook veel leuke winkels, terrasjes en eetgelegenheden trouwens. Die laat ik even voor wat ze zijn, het lijkt of iedereen de dinsdagmiddag heeft uitgekozen om nog even flink los te gaan in de winkelstraten. Met mijn (op zijn zachtst gezegd) niet meer al te schone bergschoenen, besluit ik de klim naar boven te maken, de citadel op, wat met een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving beloond wordt. En als luxe 'pelgrim' wordt ik 4 uur later vanaf mijn startpunt weer opgehaald en zijn we weer herenigd. We rijden samen zuidelijker, naar ons hotel in de Ardennen. Wat een verrassende plek, in the-middle-of-nowhere staat ons hotel daar opeens aan de rand van de bossen en een piepklein slapend dorpje. Echt prachtig, bovendien met een enorm warme ontvangst en gastvrijheid. Echt een cadeautje. We besluiten hier ook te eten en aangezien ik diegene ben die dacht de Franse taal het meest machtig te zijn even navraag gedaan naar de betekenis van 'rognons de veau'. En wij dachten het echt begrepen te hebben, ... niet dus. Tja, en gezien ons motto is 'live-the-example' en we de kinderen dus graag het goede voorbeeld geven heeft Joost heel dapper zijn bord leeg gegeten. Stiekem was ik toch heel blij dat ik voor iets veiligers gekozen had. Het was echt een heerlijk dagje samen maar ook voor mijzelf. En vandaag gezamenlijk de omgeving hier verkennen. Op mijn tocht komt de Franse grens steeds meer in zicht, ik schat nog ongeveer 50km lopen tot ik voor het eerst die nieuwe magische grens zal passeren. Vanaf nu buig ik, met de Maas in mijn kielzog, echt zuidwaarts af in de richting van Dinant, een kleine 30km verderop. Ik heb al weer zin in de volgende etappe.

Ps. na googelen weten we inmiddels wat 'rognons de veau' is 😀

22.01.2016 Namen - Rivière

"Conditions hivernales - Prudence!" boven de snelweg, dat was vanochtend het eerste teken tot opletten toen ik Luik net voorbij reed, bakken met sneeuw zag liggen en ik mij plotseling in een prachtig wit landschap bevond. De sneeuwradar had ik niet gecheckt, maar wat een cadeautje om met een zonnetje in een witte wereld te mogen wandelen. Mijn doelstelling voor vandaag: van Namen naar Yvoir, 28km. Toch is wandelen in een flink stijgend besneeuwd heuvellandschap wel even wat anders dan in ons vlakke landschap in Nederland. Bergschoenen zijn dan spontaan heel glad, een ijsbaantje naar boven wordt dan een echte uitdaging. Het haalt de gemiddelde snelheid in elk geval drastisch omlaag. Maar wat was het mooi onderweg. Slingerend van het ene dorpje naar het andere dorpje, door stukken bos, door velden, langs wegen... Dan weer makkelijk, dan weer glibberend stap voor stap voorwaarts. En dan loop je opeens naar "Point de vue de la Siberie" Helaas mijn batterij was tijdelijk dood, dus geen foto, maar wat een prachtig uitzicht was dat, gegrift in mijn geheugen. Maar het was ook de start van een helse afdaling die ik ook voor altijd opgeslagen heb. De steilste zwarte skipiste die je je kunt bedenken was er niets bij. Een haarspeldbochtenpaadje bedekt met sneeuw, ijs en bladeren zo breed als 3 bergschoenen en daarnaast een afgrond. Prettig is anders, maar stapje voor stapje, of soms zelfs 1/2 stapje voor 1/2 stapje met heel veel focus beneden gekomen, om vervolgens een portie omgevallen bomen en takken te trotseren, door beekjes te waden, over hekjes te klimmen en dan op een punt te komen dat je denkt, fck it, nou is het wel mooi geweest. Ik daal iets relaxter terug af naar de Maas beneden in het dal, op naar het eerstvolgende treinstation. Het spoor zie ik aan de overkant van de Maas, nu nog een brug. Een prachtig laatste stukje langs de Maas voor vandaag, nog een laatste mooi dorpje om tenslotte de trein terug te nemen naar Namen. Yvoir heb ik op enkele kilometers na niet gered, maar soms moet je de omstandigheden toch even nemen voor wat ze zijn. Hoe dan ook, toch 24km in de benen. Volgende keer verder vanaf Rivière naar in elk geval Dinant, nog slechts 16km.

01.03.2016 Rivière - Anseremme

Tijd voor een nieuwe wandeletappe vandaag! Met een overvol studieprogramma, een startend eigen bedrijf en eerste opdrachtgevers, is ook mijn tijd tegenwoordig weer beperkt. Echter, mijn wandeldrang en hang naar vrijheid levert mij altijd ook de nodige inspiratie en positieve energie, dus op naar België voor een vervolgtrip op mijn monsterroute naar het zuiden. Al vroeg uit de veren ben ik vertrokken, want hoe vroeger je loopt des te fijner het is, is mijn ervaring. Bovendien, voor een dagtrip wordt het zo langzamerhand een mijl op 7. Vandaag loop ik, in een ijzige wind die zich tussen de rotsen door duwt, van Lustin-Rivière, mijn laatste halte, via toeristenplaatsje Dinant, naar Anseremme. Een tocht van, naar wat later blijkt, 22km. Een gemakkelijke tocht ditmaal, want de Maas bepaalt mijn koers en loopt volledig vlak door de vallei. En asfalt loopt ook nog eens lekker door. Wel belangrijk om vandaag op de markeringen en bruggen te letten, die zijn beperkt en aan de verkeerde kant lopen betekent een heel eind terug lopen als het treinstation net aan de andere kant van de rivier blijkt te liggen. Mijn (Duitse) routeboekje en telefoon ter naslag bieden overigens altijd uitkomst. Ik blijk het niet nodig te hebben vandaag. Dinant is op mijn route een echte mijlpaal. 5-6 jaar geleden zijn we als gezin hier en in de regio eens een midweek geweest. Ik kon toen niet bedenken dat ik hier vanaf Den Bosch zo veel jaar later naartoe zou lopen. Wel kan ik me de route langs al die pittoreske plaatsjes met prachtige huizen aan de Maas nog zo herinneren en dat ik dat zo mooi vond. Stoer dus (vind ik dan 😀) om hier met bergschoenen en rugzak daadwerkelijk aanbeland te zijn. De Franse grens is nu heel dichtbij, Givet, net over de grens, is nog slechts 23km zag ik op een van de bordjes vandaag. De eerstvolgende etappe zal me heel kort de grens met Frankrijk laten proeven om vervolgens het laatste stuk door Belgie te wandelen, nog slechts 3-4 etappes tot eindpunt Rocroi (F). Met de trein uiteindelijk terug naar mijn beginpunt van vandaag, gelukkig arriveer ik op het juiste moment, de trein rijdt slechts eens per 2 uur. Een half uurtje later kan ik mee, om vervolgens de reis terug weer aan te gaan. Frans muziekje aan en hup de file in. Wat word ik blij van zo'n dag.

02.05.2016 Anseremme - Hierges

Elke stap verder weg is er één steeds dichter bij....

J'ai arrivé, ik ben er, I did it, .... Solo van Nederland naar Frankrijk! Te voet! Hoe stoer! Vorig jaar half april ben ik vanaf mijn huis gestart, toen nog niet wetende dat ik ruim een jaar later, en al slingerend 484km verder, in Frankrijk zou zijn. Dat idee ontstond eigenlijk pas echt halverwege het Pelgrimspad in Limburg. Maar vandaag was de dag dat ik daadwerkelijk de Franse grens passeerde. Wat een avontuur! Volledig op jezelf aangewezen zijn en steeds opnieuw een oplossing vinden als je weer eens een markering mist, of zoals vandaag ....

Na een rit van een kleine 3 uur vertrek ik vanuit het dorpje Anseremme, mijn laatste halteplaats net onder Dinant. Bestemming vandaag, Hierges, net over de grens in Frankrijk. Daar heb ik een overnachting in een herberg geregeld. Voor het eerst, nu de afstanden echt serieus worden en dagtrips echt een mijl op 7 zijn. 30 km heb ik vandaag voor de boeg, een flinke bovengemiddelde etappe, zeker als je daarin de klimmetjes en afdalingen mee telt.

Met een knalblauwe lucht en de zon in mijn gezicht loop ik een mooi stuk zuidwaarts langs de Maas langs prachtige rotspartijen, bloemenvelden en kastelen. Een heleboel vlinders fladderen met mij mee. Vandaag laat ik de Maas definitief achter mij. Al in de eerste helft heb ik het echter zwaar, ik loop minder lekker dan normaal, waarschijnlijk omdat ik toch meer een ochtendloper dan een middagloper ben. Tja, en ik ben vandaag pas aan het einde van de ochtend vertrokken. En hoe dan ook, die volgende 15km moet ik toch echt lopen, de overnachtingsmogelijkheden zijn beperkt en de herberg wacht. In die tweede helft heb ik helaas geen fraaie uitzichten meer, slechts een asfaltpad van 10-12km tussen smalle bomen en wat gras. Niet bepaald inspirerend. En dan duurt het lang, heel lang, .... en dat stemmetje in je hoofd zegt voortdurend 'dit is saai, duurt het nog lang, ik ben moe, ik heb geen zin meer vandaag, ik heb pijne voeten, waarom doe ik dit' .... en dat asfaltpad, dat zie ik eindeloos voor me, het lijkt maar niet op te houden. Hoofd doet lijden zeg maar. Uiteindelijk arriveer ik dan toch in een dorpje, 25km heb ik er dan op zitten en ben echt serieus moe in mijn benen en heb pijn in mijn voeten. Als kers op de taart mag ik dan nog even heel stijl omhoog. En dan opeens, .... is het oké, nog 5 km te gaan, ik vertraag mijn tempo, loop rustig en gestaag omhoog met mijn lange benen. Plotseling zijn er weer mooie velden, passeer ik nog een bospassage, een klein lieflijk dorpje en dan .... 'la douce France'. Hoe gaaf! Je ziet slechts aan de vormgeving van het naamplaatsbord dat je in Frankrijk bent.

Ik daal weer stijl af en verheug mij op mijn slaapplaats voor vanavond. Daar is de herberg, .... 30km in de benen, serieus moe en dan ....'fermée'! Pardon? Fermée? Het zal toch niet waar zijn? Ik heb vanochtend nog per e-mail een bevestiging gekregen. Helaas, er is niemand, even gewacht, aangeklopt, aangebeld, getracht telefonisch contact te leggen, geen gehoor, de buurvrouw gevraagd, dat bood ook weinig soelaas. En nu, .... sta ik hier om 19 uur in een dorpje van niks met 1 herberg en ik ben hartstikke moe. Ik loop nogmaals een klein rondje, niemand buiten, nog eens checken, ik geef het op, ik word uitgedaagd een andere oplossing te zoeken. Toevallig (wat is toevallig? het valt je toe leerde ik het afgelopen jaar) komt net een oudere mevrouw verder in de straat naar buiten. Ik spreek haar aan en leg haar mijn situatie uit. Ze is uiterst hulpvaardig, belt ook nog eens met de herberg via een ander nummer, ze belt zelfs de secretaresse van de immer vooraanstaande 'Mairie', maar het mocht niet baten. De buurman komt thuis van zijn werk, al net zo behulpzaam, vindt het 06-nummer van de herberg, ook hierop geen gehoor. Ik geef aan dat ik inmiddels bij voorkeur een ander onderdak zoek, want het wordt zo langzamerhand wel later. Wat maakt me niet zoveel meer uit, het enige wat ik nu nog wil is 'un lit pour la nuit'. En hoe aardig wederom, de buurman biedt me aan om mij met zijn auto naar Givet, een klein stadje 7km terug, te brengen, zet me af bij een hotel en geeft me en passant nog wat restauranttips mee. Hoera, ik heb een kamer, de laatste notabene .... En dankzij deze aardige buurman heb ik vanavond ook nog de lekkerste couscous ooit gegeten bij een van de meest gastvrije restaurantjes ooit.

Blijkbaar moest het zo zijn. Een mooie ervaring rijker. En zo blijken de dingen zich altijd weer op te lossen .... Vertrouwen!

Update: ik krijg na 2,5 uur toch nog een berichtje, of ik nog steeds in het dorpje ben. 'Mais non Madame, j'ai trouvé une autre solution pour ce soir. Een heerlijk bed!

0.07.2016 Hierges - Oignies-en-Thiérache

'Misschien moet je weer eens lekker gaan lopen, dat heb jij even nodig...' zei mijn lief. Daar zat wel een kern van waarheid in, dus rugzak gevuld, chambre d'hôte gereserveerd en op naar Frankrijk voor de laatste 2 etappes op de Via Mosana. Dit letterlijke pad met haar metaforen staat zo langzamerhand wel symbool voor mijn leven van alledag. Nog geen 100m onderweg en ik mag steil omhoog. Het zou de voorbode zijn voor wat ik nog meer op deze 30km zou tegenkomen. Het was namelijk klimmen, klimmen, klimmen vandaag, veel zwaar terrein overbruggen door bovendien wel heel veel modder in bijna oneindige kilometers bos. Mij werd zo duidelijk gemaakt dat het onderweg zijn zo veel belangrijker is dan de bestemming. Dat elke stap, welke ook, al zijn het zelfs minuscule stapjes (door de steilte) er een is naar die bestemming. Het is bijzonder dat natuurmetaforen je zo dat inzicht aanreiken en letterlijk kunnen laten voelen door steile stukken te laten overwinnen en dan weer diep door de modder te ploeteren om je doel te bereiken. Dat je tussentijds mijlpalen bereikt en weer een verfrist perspectief en letterlijk uitzicht krijgt op de volgende tussenstop. En zo geldt dat natuurlijk ook voor het leven van alledag. Echter, tussen weten en letterlijk voelen zit een verschil. Alsof er een puzzel gelegd is.

Zo liggen alle antwoorden in jezelf besloten. Door letterlijk te kijken en te voelen naar wat er zich op dat moment aan dient. Hoe fijn is dat!

Het was de zwaarste etappe in al mijn kilometers tot nu toe, het was afzien en mijn lichaam liet mij intens mijn spieren voelen. En nog niet eerder kon ik zo de parallellen trekken tussen dit pad en mijn dagelijkse leven.

En dan wordt je gastvrij ontvangen, mag je lekker uitrusten in het zonnetje in de aanwezige tuin, eet je een klein hapje en dan lekker vroeg naar bed. Moe en voldaan gaat dan heel goed samen. Op naar de laatste 20km. Op naar Rocroi …

09.07.2016 Oignies-en-Thiérache - Rocroi

Weer een mijlpaal, Rocroi (F) bereikt na de laatste 20 kilometers op de Via Mosana. Een hele andere dag dan de dag ervoor. Geen levenslessen op mijn pad ditmaal. Wel een Italiaans-Waalse pelgrim uit Luik, welke de komende 4 maanden daadwerkelijk aaneengesloten onderweg is naar Santiago, en die ik de avond ervoor in de chambre d'hôte had ontmoet, haalde mij na verloop van tijd in. Mijn Franse taalcursus 'advanced level' werd enkele uren vervolgd, mijn latent aanwezige vocabulaire verder opgefrist, met een heel leuk oprecht gesprek als resultaat. De onverwachte ontmoetingen op het pad maken de voettocht daarmee mede bijzonder. Op een bepaald moment moest ik wel zo nu en dan lossen, mijn 30 km van de dag ervoor speelde mij parten. Desalniettemin, waar mijn avontuur vorig jaar zomer in België vervolg kreeg op het Pelgrimspad is na 242 km slingeren op de Via Mosana nu België van Noord naar Zuid via een prachtige route doorkruisd en ben ik nu definitief in Frankrijk. Vanaf Rocroi gaat deze tocht over op de Via Campaniensis naar Vezelay, weer 400 km verderop. Wanneer en hoe ik dat ga ondernemen, de tijd zal het leren. Ik kwam vandaag in elk geval een bordje tegen dat als ik de bewegwijzering letterlijk volg ik ooit nog 2.543 km te gaan heb. Veel? Ja, heel veel! Die eindbestemming komt wel een keer. De eerste 534km heb ik alvast in de benen! Zo ook mijn eerste stempels (vanaf Den Bosch) in mijn pelgrimspaspoort.