Via Campaniensis: Rocroi - Reims | 128 km

2 mei 2017 - Reims, Frankrijk

Wauw, weer een tussendoel bereikt, Reims! Wat is de kathedraal daar een prachtige plek om te arriveren. Dat ging echter niet helemaal vanzelf, het waren 128 pittige wandelkilometers.

Na aankomst in Couvin, het zuidelijkste treinstation in B, zou ik alleen met een taxi naar mijn startpunt in Rocroi kunnen. Alleen, ... geen taxi in velden of wegen te bekennen. Dus, met zo veel kilometers in het verschiet kunnen die 18km er best wel bij. Met deze optie had ik al min of meer rekening gehouden. Ik arriveer aan het begin van de avond bij de chambre d'hôte, op zijn zachtst gezegd een huis met de Franse slag. Ik kijk er mijn ogen uit bij dit alleraardigste gezin. De volgende dag start ik echt met het vervolg van mijn Camino en tevens de start van de Via Campaniensis, 21km in het vooruitzicht. Dat worden er 23 nadat ik ergens een markering mis. Ik zie echter de torenspits en een karrenspoor en baan me zo door een akker terug op de route. Het vele stijgen valt me van tijd tot tijd toch wel zwaar met bepakking, te meer omdat mijn voet pijn doet en ik daardoor met de andere voet compenseer. Aangekomen op mijn tweede adres in Aubigny-les-Pothees wacht mij een prachtig landhuis bovenop een heuvel met een lekker warme douche en bad. Zelfs het zwembad behoort tot de mogelijkheden. Een alleraardigste gepensioneerde man en zijn vrouw koken heerlijk voor me en een fijn warm gesprek volgt. Al vele Nederlanders gingen mij voor las ik in het gastenboek. Waarom wij Nederlanders in hemelsnaam Frans leren wordt mij gevraagd. Nou, omdat de meeste Fransen uiteindelijk niet veel meer talen spreken dan dat. De vrouw schiet in de lach ... Ik vind het zelf altijd leuk om een vreemde taal te spreken, me ervan bewust dat ik de nodige fouten maak. Al kan ik me prima verstaanbaar maken, ik ben nog altijd verre van een native. Hoe dan ook, we lijken elkaar te begrijpen. Op dag 2 op de Via Campaniensis wordt het zwaarder, wat een dag ... Ik vertrek voor 25 km met nog pijn in mijn voeten van de kilometers ervoor. Het landschap doet die pijn gelukkig weer snel vergeten, het is er echt ontzettend mooi, Zuid-Limburg zeg maar, maar dan heel groots en weids met steeds sterker stijgen en soms even dalen. Ik wandel voort en merk dat mijn voeten opnieuw pijnlijk knellen, ik vertraag mijn tempo en stop wat vaker. Niet handig want daarmee raak ik uit cadans. Dan passeren mij 2 Nederlanders onderweg naar Santiago. Ze zijn de eerste en enige pelgrims die ik tegen zal komen. Voor hen ben ik de eerste pelgrim vanaf Nederland vertellen ze me. Ze hebben een enorm tempo ondanks hun zware bepakking. Alsof ze een harde deadline hebben. Dat hebben ze ook, 24 juli! Ze lopen met alu stokken, iets waar ik, net als een GPS, echt niet aan wil(de). Als ik wederom een steil stuk omhoog heb gelopen loop ik toch even stuk. Ik ploeter me om een akker heen en kom hen nogmaals tegen in de berm. We lopen samen een stuk op. De man geeft mij zijn stokken, het zou me bergopwaarts helpen vertelt hij me. En eerlijk is eerlijk, het loopt veel gemakkelijker (en sneller). Ik ben overtuigd voor de volgende keer! In het volgende dorpje, in Wasigny, nemen we definitief afscheid. Een foto, een laatste 'buen camino' ... In een oude Mercedes word ik opgehaald door een volledig zelfvoorzienende bio-boer. Zijn herberg zit die avond vol en ik logeer om de hoek bij lieve, zorgzame, bevriende Vlamingen. Een prachtig plekje dat omgebouwd wordt tot een waar paradijsje. Wat een geweldig uitzicht in het dal. 's Avonds eet ik bij de bio-boer, zijn vrouw en een jong stel die hen enkele weken komt helpen. Hun hart volgend hebben zij hun leven in Wallonië achter zich gelaten en zijn onderweg naar het zuiden. De jongeman is kok en heeft in zijn doen en laten veel weg van Jamie Oliver, wat een kookkunst! Wederom volgt een fijne, gezellige avond met mooie gesprekken. Op dag 3 volgt de langste dag, 30km. De dag van 'endless roads' en uitgestrekte akkers. In dit enigszins desolate landschap volgt na elke heuvel weer een nieuwe, lange, op het oog, eindeloze weg. De weidsheid geeft een gevoel van enorme ruimte en vrijheid. Het aantal dorpjes en voorzieningen in dit gebied is echter zeer beperkt. Het oogt uitgestorven, je komt nagenoeg niemand tegen en loopt in complete eenzaamheid. Overigens heb ik daar geen last van, want, ... de ruimte, de stilte, de geuren en kleuren van het voorjaar zijn er werkelijk prachtig. Na ruim 30km, aangekomen in l'Ecaille, voldaan en veel minder moe dan de dag ervoor, word ik nogmaals opgehaald. Met een Franse feestdag in het vooruitzicht is veel gesloten onderweg en logeer ik nogmaals bij de Vlamingen. De laatste dag, nog 25km te gaan, op naar Reims ... Ik loop op een plateau en het waait, het waait heel erg hard, zo hard dat ik me, ondanks mijn lengte en postuur, van tijd tot tijd echt schrap moet zetten in het open veld om niet omver te worden geblazen door de wind. Al snel zie ik in de verte de torens van de kathedraal van Reims opdoemen. Ik ga er spontaan sneller van lopen. Het zal echter nog uren duren voor ik er werkelijk ben. Ik mis namelijk een markering en loop helemaal verkeerd. Op het moment dat ik het in de gaten heb ben ik even volledig gedesoriënteerd. Ik sta in een open veld met rondom mij onbewerkte akkers. Het lijkt net een woestijn met in de verte een kleine groene oase. Mijn normaal, van nature, sterk aanwezige oriëntatiegevoel laat me even volledig in de steek. Mijn vader leerde mij als kind te oriënteren op de zon. Met die kennis ben ik snel weer op weg. Het kost me achteraf wel 1,5 uur extra. Ik besluit onderweg niet meer te stoppen. De torens van de Notre Dame verdwijnen zo nu en dan achter de heuvels. Ik loop en loop ... en loop nogmaals verkeerd. Die Romeinse heirbaan krijg ik bizar genoeg niet meer gevonden. Ik besluit een landpad langs een D-weg te volgen, die mij rechtstreeks naar Reims brengt. In de verte, zie ik toch eindelijk bebouwing. Het duurt nog zeker een uur voor ik er ben. Ik loop door een voorstadje dat geleidelijk over gaat in Reims zelf. En dan, ... ben ik eindelijk bij de kathedraal. Mission accomplished! Even een ontlading ... Blij en trots ben ik dat ik het gehaald heb. In de kathedraal krijg ik zowaar meteen een stoel aangeboden en ... mijn felbegeerde en welverdiende stempel in mijn pelgrimspaspoort. Misschien wel de mooiste tot nu toe! Ik bezichtig de kathedraal in afwachting van man en kinderen. Wat heb ik genoten, van het onderweg zijn, de vriendelijkheid, de gastvrijheid, de zorgzaamheid, de behulpzaamheid, de ontmoetingen en verbindingen ...

Wat een immens land als je dat te voet wilt doorkruisen. Voor nu is het weer even klaar. Een prachtig mooie stempel als beloning in mijn pelgrimspaspoort. Mijn man en kinderen die mij zo lief bij de kathedraal ophaalden. Fijn om weer samen te zijn. Nog even de laatste km naar ons hotel en daarna lekker eten in de stad. Dat het zo langzamerhand een hele afstand is realiseer ik me vanmiddag als we (gedeeltelijk) binnendoor terug rijden naar Nederland waarbij we diverse plaatsen waar ik afgelopen 2 jaar lopend voorbij kwam passeerden. Na Reims volgen de Champagne wijngaarden onderweg naar de volgende mijlpaal, Troyes. Wanneer ik dat ga invullen, geen idee. Ik weet wel dat ik er nu al weer zin in heb!

041048055

054056068

Foto’s